Inspirujące historie

Hej Kochani. Mam dla Was kilka motywujących historii. Na pewno spodziewaliście się czegoś innego, ale mam nadzieję, że i to Wam się spodoba i będziecie chcieli je przekazać innym. Historie zaczerpnięte z: http://projektsukces.pl/ żeby nie było, że sama pisałam albo skopiowałam bez żadnego zezwolenia. Jeżeli przekazujecie historie dalej podajcie ze źródłem.

Pewien mężczyzna znalazł kokon z motylem i zabrał go do

domu, aby obserwować, jak wyglądają narodziny motyla.

Obserwował go przez kilka dni i w końcu zauważył, że motyl

zaczyna wychodzić z kokonu.

Najpierw motyl zrobił sobie małą dziurkę, a potem zaczął się

z niej wygrzebywać. Trwało to kilka dobrych dni i wyglądało

na to, że motyl zamiast się wygrzebać z kokonu - utknął w

nim na dobre.

Mężczyzna postanowił, że mu pomoże, i oderwał kawałek

kokonu, żeby poszerzyć i ułatwić wyjście motylowi. Motyl z

łatwością się wydostał, ale był mały i wciąż miał skręcone

skrzydełka.

Mężczyzna dalej obserwował motyla, myśląc, że w końcu

rozprostuje skrzydła i urośnie odrobinę - tak, że będzie w

stanie latać.

Niestety, tak się nie stało. Motyl resztę swojego krótkiego

życia spędził, turlając się po ziemi z niedorozwiniętym

ciałem i skręconymi skrzydłami. Nigdy nawet nie wzbił się w

powietrze.

Mężczyzna w swojej dobroci i pospiesznym działaniu nie

rozumiał tego, że trud wygrzebywania się z kokonu daje

motylowi czas na rozwój i to, aby stał się w pełni

rozwiniętym, dojrzałym motylem.

Czasami przeciwności i problemy są dokładnie tym, czego

potrzebujemy w życiu. Jeśli Bóg pozwoliłby nam przejść przez

nie bez żadnych zmagań i przeciwności, to uczyniłoby nas

kalekimi.

Piotr Adamczyk, "Mądre szczęśliwe życie"

=====================

Dawno temu pewien król postawił duży kamień na drodze.

Następnie  obserwował, czy ktoś przesunie przeszkodę. Jedni

z najbogatszych kupców i obywateli przejeżdżali tą drogą,

klnąc i złorzecząc na przeszkodę, ale żaden z nich nigdy nie

pomyślał, żeby odsunąć ten kamień.

 Wiele osób narzekało na króla, który nie dba o porządek w

królestwie i nie interesuje się tym, co jest ważne dla

zwykłego ludu, czyli przejezdnymi drogami. Któregoś dnia

zwykły chłop, wiozący warzywa na swoim skromnym wozie

zaprzęgniętym w starego muła, zatrzymał się i po godzinie

przesuwania i pchania kamienia zupełnie go usunął z drogi,

tak że głaz już nikomu nie przeszkadzał.

Kiedy zrzucał kamień w pobliski rów, zauważył, że do jego

dolnej części jest przyczepiona sakiewka, a w niej pełno

złotych monet dla osoby, która przesunęła kamień.

Chłop nauczył się czegoś, czego inni nigdy się nie

zrozumieją.

KAŻDA PRZESZKODA JEST SZANSĄ na poprawienie czyjegoś

położenia

Źródło: Piotr Adamczyk, "Mądre szczęśliwe życie"

================================

Dwie kobiety w tym samym czasie ukończyły siedemdziesiąty

rok życia, ale dla każdej z nich wydarzenie to znaczyło

zupełnie co innego.

Jedna "wiedziała", że jej życie zbliża się ku końcowi. Dla

niej przeżyte dziesięciolecia oznaczały, że mechanizm jej

ciała zaczyna się psuć i powinna w związku z tym powoli

żegnać się z życiem.

Druga z kobiet jest przekonana, że możliwości człowieka bez

względu na jego wiek zależą od tego, w co wierzy, i dlatego

zaczyna ona sobie stawiać coraz wyższe wymagania. Dochodzi

do wniosku, że wspinaczka górska jest wspaniałym zajęciem

dla siedemdziesięciolatki.

Przez następne dwadzieścia pięć lat całkowicie poświęca się

tej nowej przygodzie. W ciągu tego czasu zdobyła wiele

spośród najwyższych szczytów świata.

Hulda Crooks żyła 101 lat i była najstarszą kobietą, która

kiedykolwiek wspięła się na Fuji.

Źródło: Anthony Robbins, "Obudź w sobie olbrzyma".

=================

W małym mieście perskim, za czasów wielkiego szacha Selciuka, żyła

pewna wdowa, która miała tylko jednego syna. Gdy poczuła, że kończy

się jej ziemska wędrówka, wezwała swego syna i powiedziała do niego:

"Życie nasze było trudne, gdyż jesteśmy biedni, ale powierzam tobie

wielkie bogactwo: tę oto księgę. Otrzymałam ją od mego ojca, zawiera

ona wszystkie wskazówki niezbędne, aby dojść do ogromnego skarbu. Ja

nie miałam nigdy dość sił ani czasu, by ją przeczytać, teraz powierzam

ją tobie. Stosuj się do jej wskazówek, a staniesz się bardzo bogaty."

Syn przezwyciężywszy głęboki smutek po stracie matki, zaczął czytać

grubą księgę, którą rozpoczynały następujące słowa: "Aby dojść do

skarbu, czytaj stronę po stronie. Jeżeli przejdziesz od razu do

końcowych wniosków, księga zniknie w czarodziejski sposób i nie

będziesz mógł osiągnąć skarbu".

Następnie były opisane wielkie bogactwa zgromadzone w dalekiej krainie

i bardzo dobrze strzeżone w pewnej jaskini.

Niestety po pierwszych stronach tekstu perskiego, następował tekst w

języku arabskim. Młodzieniec, który już widział siebie w roli bogacza,

w żaden sposób nie mógł narażać się na to, by przygodny tłumacz

zawładnął skarbem, przekazawszy mu jedynie fałszywe informacje.

Sam zaczął więc z zapałem studiować język arabski. Po pewnym czasie

mógł już przeczytać tekst. Ale oto po kilku stronach natknął się na

tekst napisany po chińsku, a potem jeszcze w innych językach, które

młodzieniec z wielkim zapałem zaczął poznawać.

W tym czasie, aby utrzymać się, wykorzystał doskonałą znajomość

języków i wkrótce zasłynął w stolicy jako jeden z najlepszych

tłumaczy. Dzięki temu przestał być biedny.

Po wielu stronicach napisanych w różnych językach, w księdze znalazły

się wskazówki, jak administrować skarbem, gdy się go osiągnie.

Młodzieniec chętnie zapoznał się z ekonomią, rachunkowością oraz

zasadami wyceny szlachetnych metali i kamieni, dóbr ruchomych i

nieruchomości, aby nie zostać oszukanym, gdy posiądzie skarb.

Wykorzystywał też przyswojone sobie wiadomości, aby zapewnić sobie

lepszy poziom życia, a jego sława poligloty i zdolnego ekonomisty

dotarły aż na zamek szacha. Szach rozkazał przyjąć go do zespołu swych

doradców. Początkowo powierzał mu drobne zadania, a potem, gdy poznał

go lepiej, zlecał mu trudne i delikatne misje, wreszcie mianował go

generalnym administratorem imperium.

Ostatnia strona

Młodzieniec nie zapomniał o kontynuowaniu lektury swej książki, która

wprowadziła go również w tajniki budowy wielkiego mostu oraz wyciągów

i maszyn potrzebnych, by dostać się do dna jaskini. Mówiła o tym, jak

otworzyć kamienne drzwi, jak usuwając wielkie głazy, wypełniające

wąwozy i zapadliska, aby wyrównać drogę i o innych podobnych sprawach.

Nie chcąc powierzyć nikomu swej tajemnicy i nie pozwalając pomagać

sobie; syn wdowy, który stał się wkrótce człowiekiem

wszechstronnie wykształconym i ogólnie szanowanym, zapoznał się z

inżynierią i urbanistyką tak dobrze, że szach doceniając jego

umiejętności i kulturę, mianował go ministrem i nadwornym architektem,

a później - premierem. Nie było w królestwie drugiego człowieka tak

wykształconego i obeznanego we wszystkich naukach, jak ów czytelnik

"księgi skarbu".

W dniu, w którym zaślubił córkę szacha, młodzieniec dotarł do

ostatniej strony księgi. Z bijącym sercem chwycił brzeg ostatniej

strony, wreszcie miał poznać ostateczne objaśnienie.

Wolno przewrócił stronę i wybuchnął śmiechem. Był to śmiech

zdumienia, radości i wdzięczności.

Ostatnią stronę stanowiła metalowa, doskonale wypolerowana płytka, w

której można się było przejrzeć. Syn wdowy ujrzał swe oblicze. Oblicze

człowieka dojrzałego, świadomego, dzielnego, mądrego, przygotowanego

do wielkiej kariery.

A wszystko to dzięki księdze, podarowanej mu przez matkę. WIELKIM

SKARBEM BYŁ ON SAM, a księga pomogła mu to odkryć.

Źródło: Bruno Ferrero "Nowe historie"

Pamiętajcie o tym, żeby przy kopiowaniu podać źródło!

Pozdrawiam,

Natalia